Ναυαγοί στην Έρημο

    

Ναυαγοί στην έρημο

  Είναι αντιδιαμετρικά αντίθετο με τις συνήθειες και την νόρμα της κοινωνίας ότι, στην πραγματικότητα, κάθε άνθρωπος ξέρει, από την στιγμή που γεννιέται τον σκοπό του σε αυτό το στερνό πέρασμα του από τη γη μέσα στο άπειρο της αθάνατης ψυχής.

    Για μένα, η ανθρώπινη ζωή ξεκινάει από μια αφετηρία και ακολουθεί με προδιεγραμμένη για τον καθέναν μας πορεία, η οποία ακόμα και αν προσπαθήσουμε να την ερμηνεύσουμε βάζοντας της όρους και κανόνες, με τα φυσικά μας προσόντα, θα καταλήξουμε στην αφελή ψευδαίσθηση ότι αποτελεί ένα από τα αναπάντητα και ανυπέρβλητα διλλήματα του ανθρώπου.

   Αυτή, λοιπόν, η άγραφη και απροσδιόριστη κατευθυντήρια γραμμή που ξεκινάει για τον Άνθρωπο από το πάντα και τελειώνει στο άπειρο· οδηγός και αστρολάβος της ζωής, μπροστά στα όρνια της εποχής, αμυδρά και φοβισμένα πατημένη σαν ξεβαμμένη κιμολλία, χωρίς σημαδί, μοιάζει με αρχαίος χάρτης. Οδηγεί τελικά σε άλλες άγνωστες ηπείρους διαφορετικές από το αρχικό ταξίδι που κανόνισες...

   Η γραμμή πλεόν χάνεται, ξεχειλώνεται με τα χρόνια και γίνεται έρημος ενώ όλοι μένουν και κοιτούν γύρω τους σαν χαμμένοι ναυαγοί, ψάχνουν έντρομοι για ψηλές πινακίδες να πιαστούν, με όποια συνέπεια, για να «σωθούν». Όταν τελικά τις βρουν, οι λάθος πινακίδες που τις τοποθέτησαν αυτοί που με τόση απερισκεψία πίστεψαν, τους παρασύρουν την νύχτα, τους οδηγούν σε έναν γκρεμό που αν και τόσο μεγάλος αρνούνται να τον δουν και σιγά-σιγά με διστακτικό βάδισμα και τρεμική αναπνοή λίγο πριν το καταλάβουν τους ρίχνουν με σιγαστήρα στο σκοτεινό, άδυτο φαράγγι που είναι γεμάτο με λύκους, αγρίμια, πεινασμένα όρνια· βορά στα αδηφάγα ζώα. Αν καταφέρεις να μέινεις ζωντανός ως το πρωί, θα βρείς το δρόμο, τα αγρίμια και οι λύκοι θα φοβηθούν μπροστά στην λάμψη των ματιών και  στον αγέρωχο δυναμισμό σου. Μη προφτάσεις να τρέψεις για να ξεφύγεις, στάσου, μη διστάσεις να αλλάξεις τις Σειρήνες του μοιραίου τούτου κόσμου.

    Μοναδικό αντίβαρο, να γίνουμε όλοι σπόροι του ίδιου ρόδου, ούτε αρχηγοί, ούτε προνομιούχοι ώστε να ξεπουλήσουμε ακριβά το πνεύμα, και ταυτόχρονα να επιζήσουμε στην δοκιμασία ώστε να διατηρήσουμε αλώβητη τη μοναδικότητά μας. Χάραξε με κιμωλία τον σωστό δρόμο και δείξε στους ανθρώπους τη μέρα· κάτω απ’το φως του αληθινού ήλιου περπάτα και κοίτα ψηλά. Τα μάτια σου θα λάμψουν στο φως, θα φανεί ο δρόμος της αλήθειας και θα δεις που πατάς. Η ελπίδα να ξαναπλαστεί ο άνθρωπος στα μέτρα του ανθρώπου είναι –αλίμονο- φρούδα. Στην σύγχρονη νοσηρή πραγματικότητα έχουμε δύο επιλογές: είτε να αποδεχθούμε την ψεύτικη μοίρα μας, που κάποιοι έφτιαξαν για εμάς είτε να παλέψουμε γενναία για την πραγματική -πνευματική- μας ελευθερία. Όμως, για έναν πραγματικό άνθρωπο δεν υπάρχει δίλημμα…Θα παλέψουμε με ό,τι μας έχει απομείνει, με οποιαδήποτε συνέπεια για να ξαναλάμψει το πνεύμα των ανθρώπων. Αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του Θουκυδίδη στον Επιτάφιο λόγο του Περικλέους «Τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ' ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον».

                                                                                                                                              - Έρασμος